| dc.description.abstract | I denne masteroppgåva har eg undersøkt korleis Michael Bachtin sine teoriar om kronotopar og karnevalisme kan synleggjere fleirstemmigheita og polyfonien i Uwe Johnsons roman Ingrid Babendererde. Reifeprüfung 1953. Eg har funne at Johnson har lagt mange sener til lukka rom. Fleire av desse romma er tronge, for eksempel klasserommet til klasse 12 A og kontoret som den sosialistiske ungdomsforeininga Freie Deutsche Jugend har styremøta sine i. Dersom rommet ikkje er trongt, for eksempel aulaen der allmøta på skulen finn stad, er utgangen gjerne sperra av at nokon stiller seg opp framfor døra. I desse lukka romma er sosialistar, kristne, tvilarar, pragmatikarar, unge og gamle tvinga til å snakke saman og å lytte til kvarandre. Slik manar Johnson fram mange stemmer – og gjennom dette mange meiningar – i det nyoppretta sosialistiske Tyskland som er bakgrunnen for romanen. Eg finn at ikkje berre orda, men òg kroppane blir viktige meiningsberarar i forteljinga. Eksempel på dette er at romanpersonane som har mørkt hår er medlemmar av kyrkja, medan dei blonde står utanfor. Eit anna eksempel er at dei som gjennom ein vennleg gest, til dømes ved å skyve eit oskebeger bort til han som røyker, nyanserer meiningane som vert ytra i rommet. Til slutt står lesaren att med mange stemmer, mange meiningar og til dels dramatiske konsekvensar av desse meiningane, men utan noko endeleg og eintydig svar på kva som er rett eller galen politikk i det nye landet. Uwe Johnson har med andre ord opna for ein polyfoni av meiningar, idear og nye innsikter når det gjeld tilværet i DDR, og eg finn ikkje nokon annan løynd bodskap enn at det er bra å snakke saman – og å ta seg ein røyk når ein skal tenke. | |
