Konstantin den store, den kristne kyrkja og det romerske imperiet, frå forfølging til toleranse og samarbeid, 303-330

Abstract

Kristendomen blei i løpet av det fjerde hundreåret den romerske staten sin offisielle religion. Keisar Konstantin er kjend som den fyrste kristne keisaren. Han kom til makta då han overtok Gallia og Britannia etter sin far i 306. Fram til 324 erobra han resten av imperiet. Og fram til sin død i 337 styrte han som eineherskar. Han skal i følgje legenda ha blitt omvend til kristendomen då han mottok ei openbaring frå Gud i 312. Det året byrja å han i alle fall eit samarbeid mellom den romerske staten og den kristne kyrkja. Etter han var alle romerske keisarar utanom ein kristne, eller i samarbeid med den kristne kyrkja. Kristendomen sin popularitet og kyrkja si makt auka utetter i det fjerde hundreåret. På slutten av hundreåret, under Theodosius I, blei kristendomen den romerske staten sin offisielle religion, medan alle andre religionar blei forbodne. Hovudproblemstillinga spør kva rolle keisar Konstantin spelte i kristninga av det romerske imperiet. For å svare på dette spørsmålet må me gå litt tilbake og sjå på situasjonen i imperiet i tida før Konstantin kom til makta. Spesielt den siste store forfølginga under Diokletian, frå 303, og oppgivinga av denne strategien under Galerius i 311, kan ha hatt stor betyding for Konstantin sitt forhold til kyrkja.